Tá ið tú lesur yvirskriftina, hugsar tú kanska, at eg eri ein, sum standi fyri øllum innkeypi í onkrari stórari fyritøku. Kanska í einari bilasølu, einum fiskavirki ella í onkrari heilsølu? Nei, so er ikki. Eg hvørki orki ella dugi at keypa inn. Onkuntíð eri eg farin við konuni til handils, men tað er mest fyri at hjálpa henni at bera.
Sum oftast tími eg ikki inn við, so eg verði sitandi í bilinum. Einaferð eg sat so, hoyrdi eg onkran pikka uppá rútin. Haldi eg var sovnaður, tí henda pikkan vardi eina góða løtu – helt eg. Eg rullaði so rútin niður. Ein, eitt heldur óblíður maður, bað meg steðga motorinum. Meylaði okkurt um luftdálking. Um avlát ella hvat hann kallaði tað. Eg eftirlíkaði, men hvat, júst tá kom konan við fleiri beriposum, so eg varð noyddur at seta motorin ígongd aftur. Annars eri eg hesum manni takksamur, at hann vakti meg, tí í dreymi rann eg undan einum IS-manni, sum rann eftir mær við einum grindaknívi.
Nú hendan morgunin, hyggur konan undrandi og granskandi at mær, tá eg komi út í køkin. Er nakað áfatt, spyrji eg? Nei, sigur hon, við einum løgnum smíli, men hvar hevur tú funnið hasa skjúrtuna? Funnið hana? Spyrji eg, tú hevur sjálv valt hana til mín. Tú veitst jú, at eg sleppi ikki sjálvur at velja mær klæðir. Jú eg minnist tað væl, men tað eru ár og dagar síðan, at vit keyptu hasa skjúrtuna, sigur hon. Eitt “Black Friday-tilboð”. Rætt hevur tú, helt eg fyri, men eg havi lítið og einki brúkt hana, so nú er uppá tíðina, at eg fari at brúka hana.
Tvætl í teg. Handan skjúrtan sær farlig út, og so... so hasin ræðuligi liturin....hon flennur. Tú kann ikki fara út millum fólk í henni. Slepp tær úr henni aftur. Jamen, jamen stami eg, hon er púra óslitin!!?? Ja, ja, men liturin, hann var “inn” tá, men hann er ”yt” í dag,
Harra mín Gud! Liturin “in” “yt”. Eg skilti púrt einki. Tú helt hana verða so vakra, og at hon sat so væl á mínum flotta kroppi, segði tú. Eisini helt tú fyri, at vandi var fyri, at onkur kvinna fór at ræna meg, síggja tær meg í hesi flottu skjúrtuni, segði tú. Kanska er tað tí eg ikki havi torað at brúkt hana?
Tvætl í teg. Far úr henni aftur. Eg lati hana til Reyða Kross. Hon er eisini vorðin alt ov trong um miðjuna. Tú sær ræðuligur út í henni. Knapparnir standa at bresta. Nei, einki fer nøkur kvinna at ræna teg í hasi skjúrtuni í dag, flenti hon.
Eg royndi enn einaferð og segði, at hon kostaði fleiri hundrað krónur. Tað kann ein ikki bara blaka burtur! Eg minnist væl hvat hon kostaði, sigur hon, 220,- kr á “Black Friday” tilboði, so tað yvirliva vit nokk.
Eg kendi meg sum ein flongdan “Lítla Snar”. Kundi hugsa mær at rýmt út í stóru køldu verð. Men eg fór tó ongan veg. Visti ikki hvar eg skuldi fara.
Ein dagin, vit høvdu verið og keypt inn, rópar konan, júst sum vit vóru afturkomin, “á nei, eg havi gloymt at keypa breyð”. Góði far tú og keyp breyð. Nei, sigi eg, tú veit, at eg dugið so illa til slíkt. Tvætl í teg. Eg havi ikki stundir, so far tú avstað aftur. Eitt breyð kann ikki verða so torført. Eg læt mær siga, og fann lyklarnar til bilin fram. Í tí eg skal fara út um dyrnar, kom mær til hugs at spyrja, um tað skuldi verða rugbreyð ella fransbreyð, ið eg skuldi keypa. Rugbreyð ella fransbreyð? spyrji eg. Rugbreyð! svaraði hon.
Rugbreyð, so visti eg tað. Jú, tað kann hóast alt ikki verða so torført, men tá eg standi við skivuna inni í handlinum, skilji eg, at so einfalt var tað nú ikki. Bakarin, haldi eg hann var, spyr hvat eg skal hava. Rugbreyð svari eg hálvavegna errin. Hvat slag, spyr hann. Øh, slag? Ba-, ba-, bara eitt rugbreyð, stami eg. Jú, jú, men vit hava fleiri sløg, og skal tað vera frá Mylnuni, Bakarínum á Skála ella Miðberg ella hvaðani?
Nú vóru dýr ráð góð. Sjáldan tími eg at hava fartelefonina við mær, men í dag var eg fegin um, at eg hevði hana í lummanum. Ringi og spyrji konuna hvønn bakara hon vil hava breyðið frá. Tað skal vera frá Mylnuni, sigur hon. Eg gevi boðini víðari til bakaran, sum so spyr, um tað skal vera myrkt ella ljóst. Helst havi eg staðið burtur í øðrum heimi, tí eg svari, jú her er ljóst. Breyðið? sigur bakarin við eitt syndur ótolnari rødd. Skal breyðið vera myrkt ella ljóst?
Eg má heldur ringja aftur. Telefonin ringdi fleiri ferðir, áðrenn konan tók hana. Jaaa, hvat er tað nú? spyr hon. Bakarin spyr, um breyðið skal vera myrkt ella ljóst. Myrkt, sigur hon, tað átti tú at vita, leggur hon afturat.
Nú var bíðirøð aftan fyri meg, tí hetta tók longri tíð, enn eg hevði væntað, at keypa eitt breyð - rugbreyð. Fólk ótolnaðust, eftir hvat eg hoyrdi tey teska, suffa og harka. Beint aftan fyri meg stóð ein vambarsíður maður, við gulum grísaeygum. Hann hevði helst góða tíð, tí fleiri ferðir kom hann við speiskum viðmerkingum, sum vóru ætlaðir mær, og á ein hvønn hátt stytti hetta um bíðitíðina hjá teimum í bíðirøðini, sum gjørdist alt longri og longri.
Skal tað vera við fullkornum ella uttan? spyr bakarin. Nú gjørdist eg reyður um allan skallan. Ring til konuna, sigur hin vambarsíði, og fær øll at flenna. Nú gjørdist eg í øðini, men royndi at stýra mær. Læt sum eg einki hevði hoyrt. Ringdi so aftur. Hesa ferð tók konan tíbetur telefonina rættuliga skjótt. Tað skal verða myrkt fullkornsbreyð, svaraði konan heldur ótolin, tá eg hevði spurt hana. Tá ið bakarin fekk hetta at vita, kom næsti spurningurin, um tað skuldi verða skorið. Aftur stóð eg sum Kánus. Smekki til: skorið. Tá letur í hinum vambarsíða, ert tú vísur í tí? Ring heldur til konuna, og øll aftan fyri meg fóru at flenna hart.
Læt sum einki, eg beit hesa háðan í meg og ringdi enn einaferð. Konan var skjót at svara. Haldi hon sat bara og bíðaði eftir næstu uppringing, og hon kendi helst spurningin, tí áðrenn eg fekk spurt, sigur hon, at tað skal ikki vera skorið. Hon hevði grunað, hvussu hjálparleysur eg var. Løgið, hugsaði eg, tí tá ið eg fái tað inn á borðið, er tað altíð skorið. Bróti av, og sigi við bakaran, at tað skal ikki vera skorið.
Hvussu veitst tú tað? Tú spurdi ikki konuna. Tú segði ikki eitt orð, sigur hin vambarsíði. Ring til konuna aftur, og aftur fóru øll at flenna. Eg rindaði fyri breyðið, óskorið, og bakarin handaði mær tað, og smoygdi mær avstað.
Eg hevði góðan hug at geva hasum vambarsíða nevan í búkin, og spyrja hví hann var komin higar. Hann sá ikki so út, sum hann hevði tørv á breyði. Men kurteisligur, sum eg eri, valdi eg at tiga, og smoyggja mær út sum skjótast.
Nú skilja tit helst, hví eg sigi, at eg Ikki dugi at keypa inn. Tað skuldi verða so einfalt, bara at keypa eitt breyð. Hetta bleiv mín síðsta ferð einsamallur til handils, og neyvan sigur nakar meg ringan fyri tað.
Hvussu við jólagávunum, hugsa tit kanska. Tit kunnu bara gita.
Gleðilig jól øll somul.
.png){kind=logo}
